Here we are again.

Να τα μας… Μου το΄χε πει «Πρόσεξε,είναι μεγάλος θα το φας το κεφάλι σου» μα δεν άκουγα. Αγνοούσα για μία ακόμη φορά αυτά που μου’λεγε. Τα αποτελέσματα είναι πλέον ορατά. Μα,πότε θα μάθω να μη δένομαι; Να μη νιώθω,να μπορώ ανά πάσα ώρα να σηκωθώ και να φύγω; Γιατί να υπάρχουν τα συναισθήματα; Αχ,πάρ’τα μακριά μου. Με πονάνε,με πληγώνουν. Δεν είναι για΄μενα αυτά. Κλαίω και στενοχωριέμαι γιατί βαθιά μέσα μου. Ελπίζω… Αυτό με σκοτώνει,η ελπίδα. Ας μην έδινες ελπίδες,ας μη με’κανες να κολλήσω μαζί σου.Πονάει. Αλλά κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πόσο πολύ πονάει η απόρριψη. Μόνο όταν πάψεις να ελπίζεις τότε και μόνο τότε θα είσαι ανίκητος

να’μαστε

Οι 3 αυτές μέρες μου μοιάζουν με όνειρο. Λες και αυτά που ζω είναι ψέμμα. Πράγματα που ονειρευόμουν τόσο καιρό πλέον έχουν πραγματοποιηθεί. Ξέρω,η στραβή με περιμένει μα τώρα το μόνο που ξέρω είναι ότι πετάω. Αλήθεια.. Θυμάμαι τις μέρες που έκλαιγα και είναι παρελθόν. Θυμάμαι όταν ονειρευόμουν και γελάω. Γιατί; Γιατί είναι αλήθεια. Ναι,ζω. Επιτέλους μετά από τόσο κλάμμα ζω. Και είμαι εδώ.. Για να δουν όλοι πως ζω. Είμαι καλά. Μπορεί μόνη μπορεί χωρίς περιπέτειες μα λένε ότι πρέπει να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου και τότε έρχεται και αυτός που αγαπάς.

Σήμερα δύο από τους μεγαλύτερούς μου στόχους έγιναν αλήθεια.. Αν με ρωτήσει κανένας πώς νιώθω δεν ξέρω τι να απαντήσω ή μάλλον ξέρω. Αλλά δεν μπορώ να τα πω μόνο να τα γράψω.

Baby you’re never alone.

Έστω και λίγο χαμογέλασα. Επιτέλους. Μετά από μήνες μαυρίλας ένας τόνος λευκού,έστω. ‘Εστω και το λίγο αυτό. Ξέρεις πόσο το χρειαζόμουν; Ξέρεις πόσο ευχόμουν να έρθει; Ας έμενε λίγο. Αλλά ας ερχόταν.Ήρθε. Μαζί με τα καλά του.Τα κακά του έχουμε καιρό να τα δούμε.. Μα τα καλάαα… 

Αχ, ναι… Να περπατάς στο δρόμο και να νιωθείς χαρά. Να νιώθεις ότι τα χθεσινά δάκρυα είναι μία από τις στιγμές που πέρασαν

Συνθήκες

Μόλις βγω από το δωμάτιο-από το δικό μου μοναχικό κόσμο- όλα φαντάζουν τόσο ξένα και τόσο άγρια που φοβάμαι να τα πλησιάσω. Δεν είναι για’μένα αυτά. Μα πάλι.. Πάλι τριγυρίζεις κάπου εκεί βαθιά. Μέσα στο μυαλό μου βλέπω κάτι και το θυμάμαι.Σήμερα όμως δεν άντεξα. Εκεί που προσπαθώ να καθησυχάσω τον εαυτό μου ότι πέρασε εκεί κάνουν την εμφάνισή τους τα πρώτα δάκρια. Αλλά είναι αυτά που δεν μπορώ να τα σταματήσω.Κι’όμως..Επιδεινώνεται,μέσα σε δευτερόλεπτα δεν μπορώ να ελέγξω τίποτα. Εκείνη τη στιγμή θολώνεις.Όχι απλά δεν μπορείς να ελέγξεις τίποτα αλλά δεν μπορεί κανένας να σε βοήθησει. Αυτός ο πόνος περνάει μόνο αν τον διώξεις εσύ…

Μακριά σου θεωρητικά ζω. Όμως το μόνο που προσπαθώ είναι να επιβιώσω. Τουλάχιστον αναγνώρισέ το μου.

Να τα θυμάσαι

Είμαι στο σαλόνι,με αναμμένο το τζάκι,μόνη μου.Σκέφτομαι.Αν και όντας νυσταγμένη σκέφτομαι..Γιατί είναι φορές που τα συναισθήματα δρουν τόσο δραστικά που ο καφές μπροστά τους φαντάζει άχρηστος μπροστά τους. Αναρωτιόμουν τι ήταν αυτό που έδρασε μέσα σε λεπτά τόσο γρήγορα,τόσο περίεργα και για πρώτη φορά με τόση δύναμη. Αλήθεια,το΄χεις νιώσει ποτέ σου; Με έλεγες πάντοτε αδύναμη. Δες το.. Δεν είμαι. Έφυγα. Είμαι πλέον μακριά σου χωρίς να ξέρεις πού. Και χωρίς να μπορείς να ελέγξεις το οτιδήποτε.. 

Δεν ξέρω αν το’μαθες.. Αλλά θα το μάθεις.. Τότε να θυμηθείς τι είχες πει.. Ύστερα σκέψου τι κατάφερα να κάνω.. Έτσι..Για να ξέρεις ότι έχω δυνάμεις κα συνεχίζω την επιβίωσή μου.

Κι’όμως

Ξεκίνησα… Μου λείπει,αλήθεια μου λείπει.Σκέφτομαι τα χειρότερα,ζω τα χειρότερα.Μα πρέπει να αντέξω όπως είπε και αυτή.Εύχομαι να τελειώσει…Να έρθουν οι καλές μέρες.Να έρθουν τα καλοκαίρια που θυμάμαι ακόμη με τις 3ήμερες εξορμήσεις μας στην παραλία η οποίες πάντοτε έπαιρναν παράταση μερικών ακόμα ημερών γιατί «η μικρή σου» γκρίνιαζε. Ήξερε ότι μόλις φεύγατε θα τελείωνε η μαγεία. Να την λοιπόν.Τελείωσε…

Δεν ξέρεις όμως τίποτε διότι τελείωσε.. Φαντάζομαι θα το μάθεις… Ας το μάθεις…

Μακάρι να είχα κάποιον να τα’λεγα.Αχ, τι λέω.Είπαμε.Θα κλάψω και θα θυμώσω αλλά μόνη μου.Δε χρειάζομαι βοήθεια για να πέσω.Πέφτω και μόνη μου.Το μόνο που ελπίζω είναι η νέα ζωή,η οποία μετά από πολύ σκοτάδι θα΄ρθει η γαμημένη.Αυτό έλεγες και΄συ θυμάσαι;